Ágústa Árnadóttir birti pistil á Facebook nýlega sem Nútíminn ætlar að hafa eftir hér:
Ef þú horfist ekki í augu við raunverulega vandamálið, þá stendurðu eftir með afleiðingarnar – af lygunum sem þú segir sjálfum þér eða öðrum.
Þetta er staða íslensks samfélags í dag.
Við búum við kerfi sem hafa sprungið undan álagi
Ekki vegna skorts á vilja, heldur vegna þess að heiðarleiki hefur vikið fyrir hagsmunum þeirra sem stjórna.
Okkur er sagt að við búum í réttlátu og öruggu samfélagi.
En við sjáum annað.
Við finnum annað.
Hugsaðu þér barn.
Lítið barn sem fæðist með trú á heiminn og þá sem stjórna honum.
Því er kennt að það eigi rétt á öruggu heimili, menntun, heilbrigðisþjónustu og virðingu.
Að það verði hlustað á það, tekið mark á því og brugðist við þegar það biður um hjálp.
Barnið trúir því.
Það veit ekki að þessi réttindi eru ekki tryggð í raun.
Það kemst að því – hægt og rólega:
• Það biður um húsnæði – og fær biðlista.
• Það veikist – og fær tíma eftir tvo mánuði.
• Það lýsir óréttlæti eða einelti – og fær tilvísun í verklagsreglur.
• Það spyr – og fær þögn. Eða áminningu.
Þetta barn er þjóðin.
Þetta er ekki ímynduð saga.
Þetta er mynd af fólkinu í landinu.
Almenningur sem vinnur, borgar sína skatta, fylgir reglum og reynir að standa sig.
Fólki sem krefst ekki forréttinda – heldur einfaldlega þess sem því var lofað:
Lífs sem er mannsæmandi.
En það fær það ekki.
Kerfin bregðast – og það er engin tilviljun
Það sem við sjáum er ekki röð óheppilegra mistaka.
Við sjáum stefnu sem hefur verið tekin, meðvitað.
Stjórnvöld forgangsraða ekki út frá velferð almennings, heldur út frá ímynd, pólitískum þægindum og þrýstingi utan frá.
Húsnæði
• Leiguverð er orðið fáránlegt.
• Fólk með meðaltekjur kemst ekki inn á lánamarkað.
• Ungt fólk flytur af landi brott.
• Öryrkjar sofa í bílum.
• Börn búa í bráðabirgðahúsnæði – í óvissu.
Heilbrigðiskerfið
• Fólk deyr á biðlistum.
• Geðheilbrigðisþjónusta barna er í molum.
• Heilsugæslan nær ekki að sinna sínu hlutverki.
• Starfsfólk gefst upp. Það hverfur – og enginn hlustar.
Skólakerfið
• Börn með sérþarfir fá ekki nauðsynlegan stuðning.
• Einelti er kallað „samskiptaörðugleikar“.
• Skólar eru fjárvana og skóli án aðgreiningar virðist ekki virka.
Réttarkerfið
• Þolendur fá engin svör.
• Mál týnast í kerfinu.
• Réttlætið þjónar ekki öllum – heldur þeim sem kunna að beita því.
Á sama tíma er:
Stöðugur innflutningur hælisleitenda og ólöglegra innflytjenda inn í kerfi sem þegar er sprungið án þess að til staðar séu úrræði, húsnæði eða fjármagn.
Þetta er ekki mannúð.
Þetta er ábyrgðarleysi.
Við sjáum:
• Ofbeldi í Úlfarsdal.
• Brunann í Hjarðarhaga.
• Kynferðisbrot þar sem meintir gerendur eru hælisleitendur.
Það er ekkert raunverulegt eftirlit við innri landamæri.
Skipulögð glæpagengi komast inn óáreitt, og afleiðingin er augljós:
Stórauknir ofbeldisglæpir, vopnaburður og aukin dreifing fíkniefna.
En þegar spurt er – fær fólk ekki svör.
Það fær stimpil.
Þeir sem gagnrýna kerfið er ekki svarað með rökum – heldur skilgreindir:
• „Rasisti.“
• „Fasisti.“
• „Útlendingahatari.“
• „Öfgamaður.“
Þetta er ekki opin umræða.
Þetta er meðvitað kerfi þöggunar – þar sem gaslýsingum er beitt skipulega.
Þeir sem reyna að vara við…
• Úlfar Lúðvíksson, fyrrverandi lögreglustjóri á Suðurnesjum,
benti á brotalamir í landamæragæslu.
Sakaði stjórnvöld um að vita – og þegja.
Hann var látinn fara.
• Grímur Grímsson, aðstoðaryfirlögregluþjónn,
sagði skipulagða glæpastarfsemi hafa náð fótfestu.
Viðbrögðin: Þögn. Engin stefna. Engar aðgerðir.
Þegar þeir sem þekkja stöðuna best eru þaggaðir niður –
þá er kerfið ekki lengur að verja almenning.
Það er að verja sjálft sig.
Útgjöld til hers, stríðsorðræðu og ESB sem töfralausn
Utanríkisráðherra talar af ákefð um vestræn gildi, vopnakaup og „ábyrgð okkar í heiminum“.
En hver ber ábyrgð á fólkinu hér heima?
Þegar börn fá ekki viðeigandi greiningu, aldraðir fá heimsókn einu sinni í viku,
og sjúkir einstaklingar eru skráðir á lista sem enginn virðist lesa?
Samfylkingin og Viðreisn boða ESB-aðild sem svar við öllu.
En þegar allt virðist bila, ætlar þjóðin virkilega að afhenda meira vald út fyrir landið –
í þeirri trú að aðrir reddi því sem við höfum sjálf gefist upp á?
Hverra hagsmuna er verið að gæta?
• Ekki fyrir ungt fólk sem vinnur fulla vinnu – en á ekki möguleika á að eignast íbúð.
• Ekki fyrir eldri borgara sem fær fimmtán mínútur á viku og eyðir restinni einn.
• Ekki fyrir fjölskyldur sem borga okurvexti – meðan bankarnir græða.
• Ekki fyrir þá sem lifa í mygluðu leiguhúsnæði án verndar.
• Ekki fyrir öryrkja sem gefst upp eftir ár á biðlista.
• Ekki fyrir þolanda sem segir frá – aftur og aftur – án þess að fá svör.
• Ekki fyrir ungmenni með kvíða og þunglyndi sem fá tíma eftir tvo mánuði – ef þau lifa það.
Vegna þess að öll kerfin okkar eru sprungin.
Hverra hagsmuna er verið að gæta?
Og hvers vegna má ekki ræða það?
Því þar liggur kannski raunverulega vandamálið…