Í „harðorðri ræðu á Alþingi“ 3. apríl sl. gagnrýndi Snorri Másson, þingmaður Miðflokksins, jafnréttisstefnu ríkisstjórnarinnar og kenningar í svokallaðri kynjafræði innan skólakerfisins.
Snorri sagði það valda vonbrigðum að hinn „yfirlýsti markaðssinnaði og frjálslyndi“ Viðreisnarflokkur hyggðist „beita fullum mætti ríkisvaldsins til þess að tryggja að borgararnir lúti hugmyndafræðilegum áherslum“ flokksins í daglegu lífi.
Að Viðreisn skuli styðja slíkar aðgerðir ætti engum að koma á óvart.
Borgaralegur heilaþvottur að hætti vinstrimanna byrjar á skólabörnum og forystufrúr (a.m.k.) flokksins hafa aldrei mætt marxískum froðufræðum sem þeim ekki þykir aðlaðandi.
Illræmdust þeirra er svokölluð „kynjafræði“ – pólitískur hrærigrautur af hringavitleysum, hálfvísindum, sértrú og úrættuðum vangaveltum úr akademíum póstmódernismans, sem vestrænar ríkisstjórnir hafa á síðastliðnum áratug troðið miskunnarlaust upp á borgarana.
Óteljandi börnum hefur verið talin trú um að allir hafi „kynvitund,“ eða kynjaða sál og þau geti því „fæðst í röngum líkama.“
Ef sálartetrið ekki álpast í „réttan“ kropp á leiðinni frá storkinum upp á fæðingardeild munu þau mögulega þróa með sér „kynama,“ sem áður var eðlileg, kynferðisleg sálarkreppa unglingsáranna, en hefur nú verið umbreytt í annarlegt ástand, sem skottulæknar þykjast geta „læknað“ þau af í svokölluðu „kynstaðfestingarferli.“
Þetta „ferli“ felst í hormónameðferðum og kynferðislegum limlestingum, oft með hliðarverkunum eins og ófrjósemi og ævilöngum þvagfærasýkingum; fæstir „sjúklinganna“ munu geta notið eðlilegs kynlífs.
Það mun taka framtíðarkynslóðir ótalda áratugi að grafa sig í gegnum rústir þessara skelfilegu níðingsverka.
Kynjafræðifroðunni hefur verið haldið á lofti af öfgafullum aðgerðasinnum, skottulæknum og stjórnmálamönnum með hótunum, ofbeldi, blindri trú, skorti á gagnrýnni hugsun og vitsmunalegu ólæsi og hún borin á borð sem mannréttindabarátta okkar tíma.
Þetta er aðal sölupunktur „trans“ aðgerðasinna.
Raunverulegar mannréttindahreyfingar hafa ávallt krafist að ákveðnir þjóðfélagshópar geti ekki á óréttmætan hátt hamstrað réttindi í eigin þágu og neitað öðrum um þau.
„Trans“réttindi snúast hins vegar um að neyða aðra til að samþykkja að einhver sé það kyn sem hann eða hún segist vera; að allir viðurkenni tilfinningar og skoðanir „trans“ fólks sem hlutlægan veruleika.
En „trans“ aðgerðasinnar eru ekki að krefjast mannréttinda fyrir „trans“ fólk––sem nú þegar hefur öll réttindi sem aðrir borgarar njóta og gott betur––heldur forréttinda og sérréttinda á kostnað annarra borgara.
Réttindabarátta samkynhneigðra fólst í að krefjast sömu réttinda og allir aðrir borgarar nutu og að allir aðrir tækju samkynhneigðum eins og þeir voru og eru.
„Trans“ aðgerðasinnar krefjast þess hins vegar að allir aðrir taki þeim eins og þeir eru ekki.
Markmið kynjafræðisinna er að endurrita raunveruleikann og gróðursetja glórulausar fjarstæður og falsfréttir í höfuðvígum stjórnvalda, mennta- og heilbrigðisstofnana og fjölmiðla, sem yfirleitt bergmála þær gagnrýnislaust.
Breski ríkisfjölmiðillinn BBC greindi t.d. nýlega frá því að „einn af hverjum tíu LGBT einstaklingum hefði undirgengist djöflasæringar.“
Bent var á að ef rétt reyndist, jafngiltu þessar tölur 15,000 djöflasæringum á ári, sem þýðir að breskir prestar innan kaþólsku kirkjunnar framkvæma um fjórum sinnum fleiri djöflasæringar árlega en hjónavígslur.
Kynjafræðikenningar eru móðgun við sannleikann og trú á þær fullkomin mælistika á raunveruleikafirringu fólks.
Að kjósa stjórnmálaleiðtoga sem fylgja þessum falsfræðum er eins og að fara upp í flugvél með flugmanni sem trúir ekki á þyngdarafl.
Þeim, sem trúa því að mannverur geti breytt um kyn, er hvorki treystandi til að taka ákvarðanir né tala af skynsemi um nokkurn annan hlut.
Fjöldasturlun, skipulagðar pólitískar ofsóknir og árásir á málfrelsi hafa gert fylgjendum kynjafræði kleift að selja almenningi í vestrænum lýðræðisríkjum þá hugmynd að sjálfsímyndarkreppur og ranghugmyndir háværs minnihlutahóps um grundvallar sannindi mannlegrar tilveru séu mannréttindabarátta.
En almenningur á Vesturlöndum er loks að vakna til vitundar um and-vísindaleg ósannindi kynjafræði. Þau eru ógn við lýðheilsu og heilbrigða skynsemi og eiga ekkert erindi inn í menntastofnanir siðmenntaðra samfélaga.
Íris Erlingsdóttir, fjölmiðlafræðingur