Flestir krakkar verða fyrir barðinu á einhverskonar stríðni í sinn garð þegar þeir ganga í skóla. En það er munur á stríðni og einelti og áhrifin sem ljótt einelti hafði á Lousiu Manning gerðu mun meira en bara að særa tilfiningar hennar.
Þegar Lousia var 12 ára var hún lögð í grimmt einelti þar sem bekkjarfélagar hennar kölluðu hana „karlkyns skepnu“, sögðu að hún væri „loðin“ auk þess sem þeir gerðu grín að þyngd hennar.
Afleiðingar eineltisins voru margar og urðu meðal annars til þess að Louisia glímdi við átröskun árum saman.
Sem betur fer líður Louisiu betur í dag (8 árum síðar), orðin fullorðin og laus við óþekktarormana úr grunnskóla – eða það hélt hún. Öllum þessum árum síðar þá hitti hún fyrir tilviljun einn af piltunum sem lögðu hana í einelti en sá var agndofa yfir því hvað hún hafði breyst mikið og bauð henni á stefnumót.
Louisa ákvað að þiggja boðið en hún hafði annað í hyggju en að fara með honum út að borða. Hún mætti snemma á veitingastaðinn sem þau höfðu mælt sér mót á og gaf þjóninum lítið bréf, sem hún átti að afhenda unga manninum þegar hann mætti.
Í bréfinu stóð:
„Hæ (Nafn blurrað),
Mér þykir mjög fyrir því að ég gat ekki hitt þig í kvöld.
Manstu þegar við vorum í 8unda bekk þegar ég var feit og þú gerðir grín að mér? Ekki? – Ég geri það. Ég borðaði minna en eitt epli á dag í þrjú ár eftir það. Svo ég ákvað að sleppa matnum í kvöld.
Manstu þegar þú gerðir grín að mér fyrir að vera með loðnar augabrúnir? Eða hárin á löppunum sem þér fannst svo ógeðsleg? Manstu eftir því hvernig þú og vinir þínir kölluðu mig karlkyns skepnu á hverjum degi í þrjú ár? Nei, þú manst örugglega ekki eftir því – Þá hefðir þú örugglega ekki séð mig núna átta árum síðar og ákveðið að ég væri nægilega „ríðuleg“ til þess að koma fram við mig eins og eðlilega manneskju.
Mig datt í hug að senda þér þetta bréf sem áminningu. Svo næst þegar þú hugsar til mín þá muntu hugsa um feitu stelpuna á þessari mynd – af því að það var hún sem hafnaði þér.
Kveðja, Louisa“.
