Þórdís Björk Sigurþórsdóttir skrifar…

Einn af þekktari og óvæntari atburðum í íslenskri stjórnmálasögu er þegar Ólafur Ragnar Grímsson, forseti, skipti um fylgi ef svo má að orði komast. Í upphafi síns ferils naut Ólafur Ragnar helst fylgis í herbúðum sem sumir kalla vinstri, en síður hjá hægrimönnum. Undir lokin voru það hins vegar hægrimenn sem báru hann uppi. Nú virðist svipað vera að gerast enn á ný.

Katrín Jakobsdóttir, sem var og er reyndar enn eftir því sem best er vitað í VG, nær miklu fylgi meðal kjósenda flokka sem oft eru taldir spanna frá miðju til hægri. Hún nýtur reyndar stuðnings alveg úti á jaðri; Hannes Hólmstein Gissurarson styður hana með áberandi hætti. Þessu er öfugt farið með Arnar Þór Jónsson, sem var einu sinni í Sjálfstæðisflokknum.

Tómas Ísleifsson, þekktur innanbúðarmaður í VG styður Arnar Þór með rökum sem hann segir frá í Morgunblaðinu nýlega. Morgunblaðið sjálft hampar helst nokkrum frambjóðendum sem eiga það sameiginlegt að hafa verið í framboði fyrir VG eða Samfylkingu, eða tala eins og þeir væru það. Moggi hampar ekki Arnari Þór, sem hefur sagt upp áskriftinni að blaðinu. Á hinn bóginn hefur Arnar Þór Jónsson oftar en einu sinni verið gestur á Samstöðinni.

Ætli þetta sé undanfari fylgisaukningar Arnars Þórs; að hann sópi að sér fylgi fullveldissinna af vinstri kantinum, taki með sér stóran hóp hægrimanna, og landi kosningunum? Það skyldi þó aldrei vera.