Gjörningaklúbburinn – Cycles

Cycle listahátíðin fer fram í Kópavogi dagana 13. til
16. ágúst með fjölbreyttri dagskrá. Meðal þátttak-
enda á hátíðinni þetta árið er Gjörningaklúbburinn,
eða Icelandic Love Corporation, sem hefur allt frá
stofnun árið 1996 verið í fremstu röð íslenskrar
myndlistar. Meðlimir klúbbsins eru þrír, þær Jóní
Jónsdóttir, Eirún Sigurðardóttir og Sigrún Hrólfs-
dóttir. Ske setti sig í samband við þá síðastnefndu
og ræddi við hana um eitt og annað, einkum þó
annað.

Hvernig varð Gjörningaklúbburinn til? Hafði hann
frá upphafi einhverskonar markmið eða stefnu?

Gjörningaklúbburinn varð til þegar við vorum saman í Myndlista­ og handíðaskóla Íslands. Okkur fannst
spennandi að vinna saman og fundum að það hafði
ákveðna kosti í för með sér. Hugmyndir þróuðust oft
hratt og verkleg vinna varð auðveldari þegar fleiri
lögðu hönd á plóg. Stefna hópsins hefur frá upphafi
verið að búa til myndlist með fjölbreyttum hætti og
hafa gaman af því um leið. Frá því að við byrjuðum að vinna saman höfum við unnið að mjög fjölbreyt­
tum verkefnum við ýmsar aðstæður. Við höfum unnið
stór útilistaverk og gjörninga þar sem tugir annarra
gjörningalistamanna koma að verkinu með okkur, en
líka gert mjög einföld og viðkvæm verk. Við vinnum
ekki eingöngu með gjörninga, heldur nýtum okkur
hvaða tækni sem hentar hverju sinni. En við teljum þó
að flest verkin okkar eigi rætur að rekja til gjörninga.

Nú hafið þið unnið gríðarlegan fjölda verka á nærri
tuttugu ára ferli klúbbsins. Hvernig fara þrír fram-
sæknir listamenn (með tímabundinni aðkomu annar-
ra) að því að starfa svo lengi saman? Er það aldrei
stríð? (Fæstar popphljómsveitir lifa svo lengi.)

Já þetta er með ólíkindum. Ef einhver hefði sagt
okkur árið 1996 að við værum enn að starfa saman
2015 þá hefðum við sennilega orðið skelkaðar og
hissa. Við segjum stundum að það sem að við höfum
búið til í sameiningu sé fjórði líkaminn. Klúbburinn
hefur á einhvern hátt tekið á sig mynd persónu og
við þurfum að hlúa að þessum aðila og passa hann.
Við erum líka með nokkrar einfaldar reglur sem við trúum að hafi góð áhrif á samstarfið. Það er enginn
foringi eða yfirmaður og við tökum heldur ekki fram
hver gerir hvað. Einnig er það regla að ef að hug­
mynd kviknar innan samstarfsins þá telst hún tilheyra
samstarfinu. En það mega líka allir gera allt sem þeir
vilja. Við eigum okkur allar sóló feril og erum í sam­
starfi við annað fólk utan Klúbbsins.

Hafið þið mjög líka listræna sýn eða ef þörf fyrir
miklar málamiðlanir til að koma verkum til lífs?

Það er mismunandi. Stundum koma hugmyndir sem
allar tengja við og auðvelt er að hrinda þeim í fram­
kvæmd. Stundum þurfum við að ræða hlutina fram
og tilbaka til þess að komast að niðurstöðu. Stundum
er einhver ein okkar með sterka og skýra sýn og þá
fylgja hinar henni eftir. Þetta er allskonar. Við lítum á
þetta samstarf sem ákveðið verkefni. Og það gerist
mjög oft eitthvað sem við vitum að við sem einstak­
lingar hefðum ekki gert. Það er oftast mjög skemmti­
legt að takast á við þetta verkefni. En það getur líka
verið erfitt. En það er verkefni okkar allra sem erum
manneskjur að reyna að láta okkur lynda og finna
lausnir á hlutunum.

Nú stendur fyrir dyrum Cycles-listahátíðin í Kópa-
vogi, þar sem þið eruð meðal þátttakenda. Hvaða
verk hyggist þið sýna þar?

Já þetta ætlar að verða stórskemmtileg og met­
naðarfull hátíð og við erum spenntar að taka þátt í
henni. Við ætlum að endurgera gjörningalistaverk
frá árinu 2002 sem heitir Ceremony ­ Harmony, verk
þar sem tvö ólík öfl þenja sig úr sitthvorri áttinni í því
sem virðist í fyrstu vera vonlaus bardagi, þar sem á
endanum sá stærri hefur sigur. Það er hins vegar oft
þannig að það leynist ótrúleg orka og afl í þeim sem

í fyrstu virðast vera minni máttar. Og á endanum er
kannski best að vera ekkert að þenja sig of mikið og
gera hlutina bara saman, leiða saman öflin í friði og
deila saman sviðinu, sleppa fordómum og hætta að
flokka okkur eftir stærðum, gerðum og öðrum þát­
tum sem mismuna og eru notaðir til þess að staðsetja
okkur í píramída þar sem sá sem hefur mesta valdið
situr á toppnum. Við eigum að geta lagt okkur meira fram við að breyta þessu í okkar hversdagslega lífi
og samveru, til að öðlast meiri samhljóm sem man­
neskjur.

Hvernig er að vera gjörningalistamaður með
bækistöð á Íslandi? Er íslenskt samfélag gjörnin-
gahneigt – eða gjörningavænt?

Við látum vel að því að búa á Íslandi hvernig svo sem
litið er á það. Fyrir utan kannski veðrið og pólitíkina.
Það er bara gott að vera gjörningalistamaður á
Íslandi. Hér er margt að gerast og mikil gróska í
gjörningalistinni, stórar hátíðir eins og Sequences
gjörningalistahátíðin og nú Cycle í Kópavogi. Frekar
gott miðað við stærð og möguleika. Íslenskir lista­
menn eru frekar gjörningahneigðir og það eru margir
að gera góða hluti. Samfélagið er nokkuð móttæki­
legt fyrir gjörningum, að minnsta kosti er fólk duglegt
að koma og sjá það sem er að gerast, og er spennt
fyrir því óvænta sem er oft það sem einkennir góða
gjörninga. En við ákváðum það þegar að við vorum
að byrja að vinna að allur heimurinn væri okkar
vettvangur. Þess vegna tókum við upp hið alþjóðlega
nafn The Icelandic Love Corporation. Enda hefur það
komið á daginn að við höfum unnið jöfnum höndum
hér heima og erlendis.

Hvaða verk eða óverk er svo næst á döfinni hjá
Gjörningaklúbbnum/Icelandic Love Corporation?

Við erum að fara að taka þátt í listahátíð í Basel í
Sviss í haust og einnig að vinna með skandinavískum
leikhúshópi að nýju sviðsverki. Síðan erum við einnig
að undirbúa nýja og áhugaverða starfsemi sem mun
fara fram á netinu. Það er í samstarfi við netfólk
sem er að þróa fjölbreyttari leiðir fyrir listamenn
að koma verkum sínum á framfæri og að auðvelda
fólki jafnframt að greiða fyrir listina. Það má einmitt
kannski segja að þetta sé óverk því að það á sér stað í
hinum stafræna heimi. Það er áhugavert hversu mikil
samsvörun er með gjörningum og því sem á sér stað
í netheimum. Í báðum tilfellum er eitthvað mikið að
eiga sér stað sem á sér samt ekki að öllu leyti stað í
efnisheiminum. Þetta er auðvelt fyrir ungu kynslóði­
na að meðtaka en kannski erfiðara fyrir hina eldri
sem eru vanir því að höndla með hluti í föstu formi.